laatste dag met Ana

De laatste dag met Ana in Caaguazu. Morgen vertrekt ze naar Asuncion. Maar helaas stelt ze het daar ook niet goed en gaat ze terug naar Duitsland. Wel jammer voor haar, want ik heb alle sgedaan om haar hier de mooie dingen van het leven te zien.
Maar die avond is alles gek.
Ik kom bij haar thuis. Er is een mis naast het huis. Er staan veel brommers en we proberen om niet naar d emis te gaan, helaas...
Ik denk, ditvalt wel nog mee, ze dansen en ik laat me gaan. Ze kijken me wreemd aan. Ik trek me er niets van aan. Maar even later wordt het heel saai. Het wordt net een kwis omdat de mensen niet in slaap zouden vallen. De pastoor lijkt een dorpsgek. Als hij spreekt is het net een dronken man waar je de woorden niet van kan verstaan. Hij lijkt er van te genieten en weet er geen eind aan te maken. Na een hele poos geeft hij aan enkele mensen een kruisje, maar bij een persoon duwd hij die qchterom. Ik dnek even van: oei, is die man flauwgevallen, maar neen. Zo hoort het te zijn. Ik kan mij niet inhouden van het lachen, want het is zo belangelijk adt hij nu op de grond ligt voor 'GOD'.
Het lijkt hier echt een sekte, men wordt gebrainwashed en alle sis zeker niet normaal.
Gelukkig ben ik hier maar eenmaal, maar ik heb het toch maar meegemaakt en binnenin veel gelachen.

Folklore op 22 augustus

Vandaag ga ik naar de school waar men de folklore in Paraguay voorsteld.
Er staan kraamjes net een kerstmarkt bij ons. Ze stellen de jurken voor om te dansen. Lange rode jurken met wit kant, een zitte bloes en de mouwen zijn dan rood kant.
echt mooi. Ik heb ze op mijn schooltje ook al gedregen en veel gedansd.
Het volgende kraampje zijn de instrumenten. Harp en gitaar. Ze spelen er op los.
Daarna kom ik bij d edieren. ik had niet gezien dat er een aap was. Die prong toch wel in Diana, mijn zus haar nek, en voor ik het wist zat hij bij mij op de schouder. Ik verschoot me enorm, maar we hebben zo gelachen nadien.
Op het podeum speelt er muziek en beginnen ze hun typische paraguayaanse dans. Ze stralen van uren ver en het wordt een gezellige avond.

De markt met zuster Monce

Samen met zuster Monce ga ik naar de markt in Caaguazu.
Even naar de grote baan wandelen, want daar nemen we de bus richting centrum. Hobbelde bobbel over de wegen. Ales kraakt en piept. Je lijkt net in een kar te zitten achter een paard aan. Er springen mensen op de bus om dingen te verkopen en enkele seconden later zijn ze al terug verdwenen. We komen aan op de markt.
De kraampjes staan op straat en er lopen veel mensen rond. We gaan van de ene winkel naar de ander. We kopen spulletjes om te schilderen met de kinderen, wat popier en heel veel eten. We spreken af met de taxichaufeur om nadien alles op te halen. Want nonneke is niet meer van de jongste.
In de ene winkel kopen we rijst in een grote vuile zak. Iedereen komt er aan met zijn vuile handen en smijt dan daarna het terug in d ezak. een doodnormale zaak hier.
net als bonen, mais en andere eetbare dingen.
De plaatselijke politieagent biedt me terere aan. Ik weet eerst niet of ik dit moet vertrouwen. Als ik weiger weet hij direct dat ik een wreemde ben, zeg ik ja, ik alles goed.
Hij begint nu toch wel ik het guarani tegen me te spreken, ik probeer me te verbergen achter de zuster. maar helaas. Uiteindelijk zeg ik hem dat ik enkel speens spreek en probeer me uit te voeten te maken.
Alles gekocht... de taxi halen en al het eten naar mijn school brengen. het is veel eten. maar de kindjes hebben het nodig. Ze zijn super gelukkig.