Ciudad del este en Frecidente Franco (deel 3)

Na de bushalte in Ciudad del Este staat een voetbalstadion. Even geleden was er de mach Olimpia-Cerro (de 2 belangrijkste voetbalgroepen in paraguay).
We gaan met d ebus naar Annelies haar huis, maar je moet via een draaisysteem opstappen, net zoals in een pretpark. We maken die middag een wandeling in Frecinte Franco naar het water, Rio Parana. Aan de overkant ligt Brazilie.
Het stadje is veel kleiner dan bij mij in Caaguazu. Maar het ziet er een beetje meer heuvelachtiger uit. Kraamjes, net strandkabines, staan hier op een rijtje om groenten en fruit te verkopen. Op het pleintje staan jingeren voetbal te spelen. De kerk is hie ruit hout gemaakt, net een challetje in de ardennen.
Huisjes staan hier aan de rand van het stadje, het zijn kleine tuinhuisjes die Itaipu betaald en waar de mensen mogen in wonen. (sociale woningen)
Een man op straat zoekt hout om op het einde van de dag met een volle jutte zak terug te keren naar huis, een ander mannetje staat elke ochtend zijn baard te scheren , zonder een spiegel, op zijn stoeltje in de straat.
Salto del Monday, ook gelegen in Pr. Franco. Het is een hele mooie waterval van wel 45m hoog. Voor mij was het prachtig en voor jullie zullen d efotos ook wel mooi zijn.
Het centrum in Ciudad del este ha dik toch anders voorgesteld. Bovenaan heb je de rijkere buurt en aan de voet van de heuvel, bij het water, heb je de arme buurt.
Mannen trekken kruiwagens met zakken op de berg op. De gebouwen zien er wat hoger uit, maar heel oud en vuil. Kleine venstertjes in klas, plankenhout over andere planken geslegen. De winkels zijn net als stocks, heel veel voorraad, en vooraan enkele producten om te kopen. De parking, voor de auto, is bovenaan de gebouwen.
Een drukke bedoening, maar ik heb er van genoten.
wordt vervolgd!

Een avontuurlijk nachtje in Asuncion (deel2)

In de terugweg, bezoeken we Pilar en San Michel. San Michel is bekent voor zijn wol. Langs de grote baan hangen dekens, ponchos, sjaals, tapijten,... allerlei typische wollen klederdracht voor in de winter.
Een vrouw demonstreerd ons het proces om witte wol te verkrijgen. Het geschoren wol van de schapen, gaan in regentonnen. Ze voegen daar een product bij om af te blegen, daarna gaat het in een ijzeren kookpot boven een vuur van kolen. Eenmaal dit gebeurt is, laten ze de pakken wol drogen om later met de hand in draad te draaien. De lange draden worden over een houtblokje gedraaid om met de machine dekens te weven of met de hand sjaals te maken. Er is veel werk om deze dingen te maken.
In de namiddag komen we aan in Asuncion. Het heeft ons 2 uur geduurt om een slaapplaats te vinden, bij een vriendin van ons. We zetten onze spullen af en gaan het centrum gaan verkennen. Het Palace justicio, gelegen aan Rio Paraguay. Maar helaas is het al gesloten, tegen de tijd dat we aankomen. We besluiten om even een wandeling ta gaan maken. Het ziet er een arme buurt uit, maar gaan toch de berg af naar het water. Eenmaal aan het water ziet het er een ghetto wijk uit. Er is een pleintje, ingeloten tussen houten krotjes. Het is net een vuilnisbelt. Kindjes zonder schoenen, staren ons aan. Aan het water ziet het er nog vuiler uit. Een bootje is zijn goederen op land aan het laden en een oud manneke wroeteld met zijn kruiwagen aar zijn minibootje. Het uitzicht ziet er heel mooi uit, aan de overkant ligt Argentinie.
In de terugweg met de autobus, stapt er een arme vrouw op met een kindje. Ze vraagt of de bus naar haar bestemming gaat en de buschauffeur knikt. Nog geen 5 minuten later beseft de vrouw dat het toch niet de juiste bus is en wil haar centjes terug. De chauffeur wil het niet geven en de vrouw rooft het geld en stapt af. Mensen zouden nu dneken van... wat gevaarlijk en zo, maar ik vind dat de vrouw wel gelijk heeft. Ik sanp haar situatie wel, ze heeft al geen geld...
We zaten zelf ook op de verkeede bus!
Die avond zijn we nog met Laura naar een hamburgerkraamje in de straat een overheerlijke Hamburger gaan eten met een ei en mais tussenin. Het straatleven hier is helemaal niet gevaarlijk en we genieten nog van de zwoele avond onder de sterrenhemel.

Op stap met een non in roze onderbroek, Humaita (deel 1)

Humaita, is onze bestemming. Dit ligt in het puntje ten zuidwesten van het land. Een historisch dorpje met een ruine. In het jaar 1864 stond er een mooie kerk, maar die hebben ze tijdens de oorlog opgeblazen, nu staat er enkel nog een kleine constructie, maar wel heel mooi.
Humaita ios een dorp waar er per dag, maar 1 bus voorbij komt. ALS hij voorbijkomt. Het is er zo rustig gelegen, alles ziet er veel groener uit. Velden met water waar er waterlelies groeien, paarden die tot hun knieen in het water staan te drinken, heel veel ooievaars en papegaaien. Cowboys die de paarden bereiden en die met hun beetsen rondtrekken, net als in de filmpjes.
We slapen die nacht bij een arm gezin, samen met nonneke en Annelies. Nonneke wil eerst en vooral haar kleren wassen en hangt haar roze onderbroek over de prikkeldraad, die als wasdraad dient als er veel wind is. Douchen gebeurt tussen de reuzepadden en op een zelfgemetselde toilet, krioelt het van de kakkerlakken. Een zwijntje van een maandenhalf oud, komt me nieuwschierig begroeten en draait zich uiteindelijk op de rug om zijn dikke buik te kunnen aaien.
We gaan naar het zuiderlijk puntje, waar de rivier argentinie met paraguay scheid. De bus komt maar niet af... We besluiten om het dorpje wat verder te gaan verkennen. We bezoeken een klein ziekenhuisje waar Romanita werkt. Paarden en koeien staan op de weg. Even later, op een boerderij in het dorp, worden we uitgenodigd om met de paarden te gaan rijden. Die kans slaan we zeker niet af.
Het centrum in Humaita ziet er echt zalig uit. We maken, net als echte toeristen, een wandeling en bezoeken de mooie plaatsjes. Aan het water staat een boodje te wachten, we vragen waar hij naartoe gaat. Inderdaad, naar het puntje van Paraguay, maar we hebben geen tijd om die even te nemen. Het si 3 uur varen naar argentinie en dan de dag erop 2 uur terug. Samen met nonneke, bezoeken we hier heel veel kennisen, we worden er overal et open armen ontvangen. De dag eindigd met een voetbalmach: Humaita-Villarrica.