Ayola (deel 2)

Ayola, is naart schijnt heel toeristisch, maar bij aankomst is er geen mens te bespuren. We gaan op zoek naar een watermeloen en de mensen doen ons dit kado. Verop is ere en strand, daar doe teen andere familie on seen grote lekkere vis kado, die klaargemaakt is op de BBQ. Overheerlijk! Het wordt heel warm die dag en willen in rio Parana. Met mijn ondergoed neem ik een frisse druk. Iedereen start ons aan, want we zijn niet van de slankste meer met een super witte buik. Wel een grappig zicht.
Het mannelijk volk fluit ons na, wat schaamtelijk. Maar we laten ons niet kennen.
Met open armen worden we ontvangen in een visbedrijfje. Er wordt terug vis angeboden en terug een watermeloen. Ik kan niet meer eten, ik ben zo vol van al het lekkere eten. Een kerel doet ons ceedees kado en we hebben een dag vol geluk.
De man van het bedrijf doe twat gek, maar is best wel grappig, samen met zijn 18 jarig meisje rendeert hij dit bedrijfje. Ze lijken wel gelukkig en nodigen on suit voor de volgende dag, voor het middageten.
Die avond komt Julio ons halen, dit is een vriend van mijn vader hier. Allemaal grappige en vriendelijke mensen hier. We gaan die avond naar een brug, waar de verlichting niet meer werkt. De hemel vult zich met sterren, zoveel heb ik er nog nooit gezien, het lijkt net de melkweg boven ons. Dit ga ik toch nog uitzoeken wanneer ik terug ben. Want het is indrukwekkend, hoeveel sterren er wel zijn. Een ganse witte streep met sterren in de hemel.
De volgende ochtend bezoeken we de dam van yakarete. De lektriciteit wordt verkocht in argentinie en Paraguay. Hier hebben ze zelfs een lift voor vissen, die dient om de vissen van de ene kant van de rivier over te brengen naar de andere kant. Het is broedtijd en ze gaan mee in de dam.
Het middagmaal gata door bij onze vrienden in het visbedrijf. Ze eten met 5 aan een vis, terwijl annelies en ik met 2 aan een vis eten. We verorberen alles, maar eindigen met een overvolle maag. Daarboven komt er nog taart en fruitsla.
We gaan leren vissen met Julio. Jammergenoeg is er veel wind en willen de vissen niet bijten. Men vist hier met vlees. Ze eten mijn vlees, maar willen niet bijten.
Het is mijn mooiste reis die ik hier gemaakt heb.
Zoveel moois in Paraguay en niemand wet het!
FIN de mi viaje!

Op reis zonder onderbroek! (deel 1)

Samen met Isha en Annelies gaan we de Cataratas in Iguazu gaan bekijekn, deze bevinden zich in Brazilie en in Argentinie. In brazilie zijn ze mooier en willen we voor geen geld missen. Langs Foz gaan we naar Iguazu. Een lange wandeling langs een klein paadje, genietend van de kleine watervalletjes. Dit vind ik al heel mooi tot op een gegeven moment dat ik de grote watervallen zie. Mijn mond valt open, zo prachtige. Dit had ik niet verwacht, zo mooien zo groot. Indrukwekkend!!! Het mooiste natuurwonder die ik in mijn lven gezien heb.
Het water uit de watervallen zijn verfrissend op deze hete dag. Ik geniet er met al mijn zintuigen van en trek honderden fotos.
De volgende dag vertrek ik met Anheléis richting Encarnación. Bezoeken de fabriek Pajaritos in Bella Vista, hoofdstad van de yarba. Wist je dat yerba 2 jaar nodig heeft om te drogen om het maximum aan aroma te verkrijgen. Alles wordt met de hand gedaan. 35 mensen werken in dit klein fabriekje.
In een klein museumpje legt, een vrouw van zwitserland alles met guren en kleuren uit, hoe de eerste europese spullen hier terecht gekomen zijn.
De volgende stop zijn de ruines in Trinidad. Rond een groot grasplein rijst een dorp op. We lopen tussen de overblijfselen en kijken met indrukwekkende ogen toe. Er is zelfs een grafkelder waar we even in de donkertje gaan neuzen. Een kunstenaarres maakt in de plaatselijke stenen, kleine beeldjes. We kopen er eentje en trekken een foto. Ze kijkt supergelukkig.
Mijn reis kan niet meer stuk met Annelies. Zoveel moois in een korte tijd heb ik nog nooit gezien. Het wordt tijd om onze bus te zoeken richting Encarnacion. De terminal verlatend, gaan we op zoek naar de goedkoopste hotel in de buurt. We vinden er eentje, van buitenuit ziet het er wel gezellig uit, maar binnenin lijjt het net een gevang uit prison braik. Er zijn 2 bedden, een waaier en een koude douch met kukarachas, kakkerlakken dus. Annelies verschiet zich een buld town zee r eentje wakkermaakte in een wc-rol. Die avond eten we het beste avondmaal in Paraguay, biefstuk met friet!
Mmmm… heerlijk! En dan nog een enorme lekkere ijs erna. De kilos komen er un wel bij. In de plaatselijke park, drinkt iedereen terere, geen bier! Wat raar, denk ik zo bij mezelf.
Onze reis gaat verder richting Ayola. Op een verlaten kruispunt in de middle of nowaer, staan we te wachten op een bus. Er is niets, enkel een valies die al wattend staat in de felle zon langs de baan.

Nieuwjaar

Ik verwacht me al terug een saaie avond. Maar ditmaal voel ik me toch beter. We gaan naar de andere oma, verderop. Daar zijn er veel nonkels van mijn papa en die zijn wat losser en gezelliger. Zelfs hier wachten ze tot het uur 0nadert. Al drinkend zitten ze op hun stoeltje de wachten. Ze beklijken we aan en vragen of ik gelukkig ben. Ik zeg van neen, en leg me uit waarom. Ik wil dansen!!! Om 12 uur springen ze recht en al wenend feliciteren ze elkaar. Een poosje nadien, vliegen ze op het eten en in 5 min is alles op. We gaan terug naar huis. Gelukkig is mijn nacht nog jong, want ik ga met Lizza naar een feest tot in de vroege uurtjes. Samen met al de meiden uit de straat vertrekken we richting een zaal waar een DJ muziek draaid. Hijkan niet mixen, maar ik amuser me wel samen met de buren tot 5.30u. Die ochtend drink ik terug Mate met Lizza haar moeder en ik zie mijn bedje die dag niet. Ik denk de ganse dag aan Annelies haar verjaardag. GELUKKIGE VERJAARDAG ANNELIES!!!

yvyra rovi

Nieuwjaar begint te naderen. De familia van Lizza, is de familia waar ik van hou en waar ik me echt thuis voel. Ze gaan vandaag hun huis schilderen en ik wil hen daarbij helpen. Ze gieten een pot verf in een emmer met water. Even kijk ik wel raar, maar das hier de gewoonte. Een waterachtige gekleurde lag word op hun huis geschildert. Een verfrissing voor het houten huisje.
De volgende dag, gaan we met de vrachtwagen weg. Achterop de vrachtwagen zit ik met Lizza en haar zus Maria del Carmen. Noge geen meter verderop, glij ik al uit en kom ik op mijn kont terecht op de houten natte planken in de vrachtwagen. We zijn nog niet helemaal vertrokken en ik heb al een natte kont. We reiden naar de andere kant van Caaguazu. Wat een mooie natuur, verder en verder. Palmbomen, royos, waterplassen, planten,…
We zijn op zoek naar de planten om de pesebre te maken of yvyra rovi in guarani. We korten de klanten, maar het zijn net jonge bomen die ze verkorten. Alles word op de vrachtwagn gelegd en wij er bovenop. Wat een avontuur en super gezellig. Helemaal onder de modder, bovenop de planten met mijn vrienden, luisterend naar regeaton en al hobbelend drinken we terere.
Die middag maken we de yvyra rovi. Het is net een kerststalletje uit vele blaadjes. Hierin zetten ze hun beelden met Jezus. En hangen tussen de kblaadjes snoepjes, en chipas. Allerlei dingen om te eten. Zelfs watermeloenen… alles wat un te eten valt. Dit blijft ze hangen en staan tot 6 januari, op de dag van de 3 koningen. Dan wordt alles opgegeten door de kindjes en worden er kadootjes opengemaakt.

Clausura schooltje

Mijn laatste dag op mijn schooltje. Ik bereid me voor… want ik ga dansen met mijn kindjes met een stenen pot op mijn hoofd. Ik ben wel wat nerveus, want ik wil niet dat het misloopt. Ik vroeg aan mijn familie of ze ook wilden komen kijken. Het uur begint te naderen en de ouders komen op het schoolpleintje. Er zijn niet veel mensen, maar enorm gezellig. Mijn kindjes beginnen te dansen, nu is het mijn buurt. Ik zie mijn vriendin Lizza met haar zus en ik voel me tevreden. Mijn vriendin is gekomen, wat een geluk. Mijn kindjes zingen en spelen zels een klein stukje gitaar. De tranen komen in mijn ogen van emotie. Mijn laatste dag! Ze zijn zo lief en ik zie ze zo graag!

Kerstmis

Mijn kerst hier was helemaal anders dit jaar. Voor de verandering, stond er kip op het menu. Met een traan in mijn ogen denk ik om 20uur aan mijn vrienden en familie in belgie. Voor hen is het kerst. Ik moet nog even wachten. Alleen aan de tafel, eet ik mijn kip. Daarna ga ik met mijn familie naar oña in de straat. Ze bieden me Cider aan en ik zit met mijn zus in de straat te wachten. Het word twat frisser en mijn ouders gaan naar binnen en zitten voor de tv. Na een poosje liggen ze te slapen op hun stoel voor de tv. Om 12u schieten ze wakker, en met een half oog geven ze kussen en felicitates aan iedereen. Ok, we gaan direct naar husi terug. Dit was mijn kerst dan, denk ik in mezelf… al slapend wachtende op het uur 0. Ik vroeg of ik even naar mijn vriendin mocht, want ik wil toch wel een kleien kerst tussen gezellige mensen, gelukkig mag ik toch even gaan. Daar spelt er muziek en voel ik me stukken gelukkiger.
Mama en papa, maak maar al een eend klaar om samen met jullie kerst te vieren!

Caacupe

Na dagen wandelen, van overal in Paraguay, komen de mensen aan op 6 december in Caacupe. De maagd van caacupe. Ooit was er een indiaan in de bossen rond Caacupe. Hij vluchte weg van een indianen stam die hem wou doden met speren. Hij schuilde zich na een yerba boom en bad aan de maagd Maria om niet dood te gaan. De indianen kwamen langs maar zagen hem niet staan. Nadien maakte hij uit een stuk hout een beeld van de maagd Maria als offer voor haar, want ze had hem geholpen. Hij bewaarde dit beeld in een houten kist en legde het in de rivier. Het houten kistje met het beeld dreef verder op de rivier en een moniek vatte het kistje op met zijn ogen. Opende het kistje en zo kwam het verhaal met de mooie kerk in Caacupe.
Met mijn familia en de buren, gaan we ook. De vrachtwagen wordt klaargemaakt met tuinstoeltjes. Met zijn 13, vanachter in den bak. Ik voel me net een vreemdeling die wordt meegesmokkeld in de vrachtwagen.
Het wordt een rit van 2u en half. Na een half uurtje zetten we de deuren achterop, open. Zo zien we de straat waar enorm veel mensen wandelen richting Caacupe. Vanuit mijn stad is het 3 a 4 dagen wandelen (ongeveer 140km). Ze slapen langs de grote baan, zonder enige baggage. Enkel hun termos om te drinken.
Victor gaat met de fiets, ik wil eigenlijk wel mee, maar ik heb geen fiets. Dus moet ik dit maar uit mijn hoofd zetten en jaloers toekijken wanneer hij vertrekt.
Op het plein voor de kerk, tegen 19u, staan enorm veel mensen. De lucht ziet er onweersvoorspellend uit. Een jonge man begint te zingen, een enorme mooie stem vult de lucht en raar maar waar, de lucht klaart op en de wolken verkleuren met de ondergaande zon. Na een uur, dragen ze de maagd van Caacupe, terug de kerk in. We gaan even de kerk gaan bewonderen en de maagd van dicht. Ze heeft een indrukwekkende jurk aan met vele kleine kraaltjes in diep blauw. De kerk is voor eupopeanen al niet te spectaculair, maar mijn vader blijft me vragen of ik foto’s heb genomen.
Wel eens de moeite waard om deze bedevaartstocht te bewonderen vanuit de vrachtwagen.

piribebuy

Niet ver van Asuncion is ere en klein stadje, die heet Piribebuy. Naart schijnt is het er heel mooi. Een prachtige natuur met vele riviertjes en watervalletjes en een mooie kerk.
Iedereen verteld me leuke verhaaltjes over deze stad, maar… met mijn afs-weekend zie ik niets van al dit moois.

Vanachter op de remork

In de winkel verkoopt Gladys een kinderbedje. Zoals je moet weten… verkopen we hier in de winkel geen kwaliteit voor veel geld. De mensen kopen in onze winkel, omdat ze hier in schijven kunnen afbetalen (in andere winkels is het in 1 enkel bedrag).
Nelson, doet als gewoonlijk weer koppig, en wil het bedje niet uit elkaar halen om te vervoerennaar de klant.
Ik ga mee met Lidia achterop de remork. Nelson kiest de slechtste wegen uit en we voelen de hobbelende wegen met volle teugen in onze maag. Mijn billen en buik staan vol met blauwe plekken. Na zo wel 30 minuten komen we aan op onze bestemming.
Ik wil helpen en Lidia heft het bed aan de verkeerde kant op, (een kinderpark met vele houten staafjes bovenop het bed) en zie je het maar al voor je, met al die vele houten staafjes. Ze vallen allemaal op de grond. Ik kreeg de slappe lach omdat ik het zag gebeuren.
Nelson, kon er niet mee lachen, omdat hij het eerst en vooral niet uit elkaar wou halen en nu valt het uit elkaar!
Een middagje siteseeing in Caaguazu achterop de remork.