Asuncion

Ik zie er zo naar uit om naar de hoofdstad te gaan. 3u en een half met de bus.
We naderen het centrum en er zit bijna geen mens meer op de bus. De buschaufeur vraagt me waar ik afmoet. De terminal is het eindpunt. Hij denkt dat ik van noord-Amerika kom. Ik mag helemaal vanvoor zitten in de bus. Ze vragen me steeds waarom ik geen vriend wil in Paraguay. Ze snappen het blijkbaar hier niet. Hij stelt me voor om deze nacht bij hem te slapen en hij zal mij de stad wel laten zien. Den denk ik zo van, neen dank je!
Ik zie in het station met vriendinnen terug van Belgie. Het kost me enige moeite om terug in het Nederlands te spreken. En dan komt dat engels er ook terug bij… Al die verschillende talen!
Op donderdag gaan we naar eht centrum voor ons paspoort. We vragen of we even een uurtje stad mogen verkennen. Ik trek er zoveel mogelijk foto’s (Panteon de los herues) en ik ga vlug naar de indianenmarkt om enkele spullen te kopen. Een arme man smeekt me om zijn zelfgemaakte gitaar te kopen. Hij heeft geen geld en heeft honger. Meer heb ik van Asunsion niet gezien. Jammer genoeg! Maar ik kom terug.
In de middag zie ik nog een kleine museum van het land. Voor de rest heb ik zitten vertellen en luisteren voor een ganse periode. Van slapen, kwam er niet veel in huis.
Het waren rare dagen… de tijd dat ik hier in Paraguay verbleef, leek wel een droom.
In de nacht worden hier wel verschillende beesten wakker en komen ze naar buiten. Bij regenweer zijn dat de reuzenpadden en het krioelt er hier dan van. Katten proberen ze dan te pakken of met hen te spelen. Maar er lopen hier ook enkele andere beesten rond op het kamp, (Tessa, sla dit stukje maar over) zoals de vogelspin. Ze staan dan op hun achterpoten om je aan te vallen met hun gif. Ik ben blij dat ik deze maar ankle dood gezien heb. Ik was er toche ven niet meer gerust in. Al huppelend door het gras, vol schrik, hiegelde ik door het donker in de hoop dat ik er geen levende ging tegenkomen.
Ik vroeg of de ook in Caaguazu zitten, maar het schijnt van niet.
In de terugrit met de bus zie ik mensen wachten onder een strooien afdakje, dat is de bushalte. Kinderen blinken de schoenen op van mensen en lopen dan rond met een kistje met schoensmeer. Vrouwen lopen langs de baan met een burdel takken op het hoofd. En heel veel mensen met paard en kar. Net als in mijn stad caaguazu.
Caaguasu in guarani is ka’a guasu. Dit betekend hoge en veel bomen. De mensen in de hoofdstad denken dat het een soort kamp is zonder luxe. Dat ze hier geen Spaans spreken en geen winkels hebben. Dat ze zelfs wereldwreemd zijn. Voor mij is het een dorpje, net als een ander. Met lieve en vriendelijke mensen.