Na een kleine maand praat ik zo wat met de plaatselijke bevolking. Ze vertellen me persoonlijke dingen. Ik vroeg zo eens op een dag, hoeveel een werknemer verdient op 1 maand. Dat is nog geen 60euro per maand. Ik vroeg hen nogmaals, ben je geen nul vergeten? Neen nee, dit is alles. Wat koopt men dan? Enkel wat vrees, mandioca en cola. Das al! Ik was er het ganse weekend niet goed van. Ik dacht van… ik koop af en toe wat eten voor hen, want ze zien er zo mager uit. Een dame in de winkel heeft zelfs geen borsten, omdat het door de armoede niet kan ontwikkelen.
Op school zelf dragen de kindjes gescheurde kleren. ALS ze schoenen hebben, zitten die vol gaten net als de gaten in hun tanden. Ze zien er zo vuil uit. Geliukkig krijgen ze 3x per dag eten op school, want thuis is er helemaal niets te eten.
Ik zit er mee in, dat volgend jaar, de school niet meer zal bestaan. Er is geen geld meer. De school leeft van giften, of van schenkingen. De mensen zijn zodanig arm, dat ze niets meer kunnen geven. De kindjes hebben de school echt nodig, want anders leven ze op straat en raken ze aan de drugs. Ze zijn zo lief en aanhankelijk, dat ik er niet mag aan denken.
In een gezin hebben ze enorm veel kinderen. Plan international geeft hen voorbehoedsmiddelen, maar ze gebruiken ze niet. De kindjes moeten dan maar werken voor de ouders.
Mijn hart breekt als ik ze zie. Gelukkig is de grond hier vruchtbaar, zodat ze kunnen planten en zaaien.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten