Locos

Gekken, hoe langer ik hier ben, hoe gekker ik het land wel vind. Of toch zeker de mensen hier.
Normaal ga ik maandag naar de kerk samen met mijn zus Diana. Maar deze avond niet, ik weet niet waarom. Want op maandag vind ik de mis wel nog plezant. Dan dansen ze er op los. Vandaaf, in ons huis, stomen meer mensen toe. Er is een reunie, ik denk van… oh leuk, vrienden onder elkaar, lekker babbelen en iets drinken. Maar neen hoor, ze hebben allen hun bijbel mee. Eerst lezen ze wat zinnen voor, nadien hallelujah. Dat gaat zo een ganse tijd door, wel 30 min. Vinden ze dat niet vervelend? Er komen nog meer mensen toe, samen zingen ze voor Jezus. Er is ook een moment voor elkaars problemen. En daarna applaudiseren ze, wat gek! 40 mensen in ons huis. Gelukkig is er ook een klein babytje. De vrouw vraagt me om er op te passen. Wat een geluk dat ik niet tussen de anderen moet gaan zitten. Want sommige momenten zitten ze op hun knieen te smeken voor God met hun handpalmen naar boven gericht. Ze brabbelen dingen, die ik niet versta. Even later staan ze met de tranen in hun ogen of wenen ze er op los. En ik die dacht dat ze huilen voor de armoede… Dat ze bidden voor een beter leven, voor wat eten, voor de problemen hier. Maar neen, ze huilen omdat er iemand anders ook huilt, ook al kennen ze die persoon niet. Gewoon, zomaar!
Mijn moeder wil dat ik in januari ook tussen de mensen ga zitten. ALS ik de spaanse taal helemaal onder controle heb. Een paar dagen gaan bidden.
Als ik terug naar Belgie kom, ga ik een moderne non zijn!