Wat raar is in Pr.Franco, is dat ze elkaar niet groeten. Ik voel me wat ongewennig bij deze gedachte. Ik ben het nu gewoon om met iedereen een praatje te slaan, want ik ken ondertussen al de ganse straat. Hier blijkbar niet! We nemen even de bus naar de markt, de stoelen zijn kapot gesneden en de vloer bestaat uit houten plankjes.
De winkeltjes zien er veel drukker uit, alles wordt meer op elkaar gestapelt. Bakken drank staan tot 15 bakken op elkaar, rijen na elkaar tot op straat. Alles stapelen ze hier tot meters voor hun winkeltje. In het midden van de straat loopt een grasperkje, daar staan kliene houten kraamjes waar ze fruit verkopen of groeten.
Het is d etijd van de watermeloen. Honderden liggen op een hoopje te wachten tot iemand het koopt voor enkele euros.
Het is een kleine markt... het eten is hier duurder van in mijn stadje, maar de kledingstukken en andere dingen zijn hier stukken goedkoper.
De avonden in Pr.Franco breng ik al feestend door. Er is een Cenar in Area1 (de rijke buurt). Samen met de vader van Annelies en haar zussen gaan we erheen. De vader van Annelies zegt niet zoveel, maar hij valt wel mee. Ik vind hem raar maar grappig. Samen met Annelies wil ik dansen, maar niemand zet de eerste stap. Uiteindelijk vliegen we op de dansvloer (niemand kent hier ons) en Annelies haar vader spingt ook recht. Nu, dans ik op Zuid-Latijnse muziek met de vader van Annelies, een dokter. Ik moet hierbij wel lachen, maar we hebben het feest op gang gebracht...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten