Het leven van een werknemer

Op weg naar mijn spaanse les, rond 17.30u, ruik ik de geur van hout. 10 stappen verderop ruik ik ether en tegen dat ik de hoek van de straat bereikt heb, ruik ik iets verbrand. Er zijn hier zoveel geuren op straat.
Eigenlijk heb ik niet echt meer spaanse les, want ik ken de basis. In het huis is er vandaag geen elektriciteit. Bij de buren wel, maar deze blok niet. Tegen de avond heeft heeft San Lorenzo geen elektriciteit. Ze lopen in huis rond met kaarsen.
Het wordt al rap donker. Tegen 18u is het donker, want we zitten hier in de winter. Een meisje, Lourdes, haalt empanadas en kleine bruine krackotjes. Ik geniet van de avond onder de sterrenhemel. Het meisje, Lourdes, verdient zo 300.000 guarani, das dus delen door 7.000, das dus nog geen 50 euro per maand. De andere mensen hier, werken normaal 12 uur per dag en 6 dagen per week en die verdienen 200.000 per maand (30 euro). Das helemaal niets. Ik vraag me echt af hoe ze daarmee kunnen leven. De laatste 3 dagen is de prijs van het eten enorm gestegen!
Groenten en fruit eten ze hier blijkbaar niet, want loor hen ik het te duur om te kopen. De meeste paraguayanen lustten het ook niet, omdat ze het niet gewoon zijn.
Gladys, een werkneemster, verteld me dat bij haar thuis wel groeten op tafel komen. Haar vader woont in Brazilie en haar moeder in Bolivia. Daar eten ze wel veel groeten.
Maar anders eten ze het normaal niet.
Ik koop af en toe wat eten loor hen. Nu ik het resept heb van pannenkoeken, zal ik die ook eens klaarmaken.
Een vrouw op school verteld me dat ze slaapt is een klein houten huisje, ze heeft een bed, een tafel en een klein radiootje. Voor de rest heeft ze zelfs geen kookfornuis. Ze heeft 10 jaar moeten werken voor dit klein houten huisje. Stel je voor… enkel wat houten planken. Ze leert me op school room maken, buri-buri, enz…