vrijdag 7 december 2007

Handball

Vanavond wordt ere en belangrijke mach gespeeld in Hanball. Het is niet zoals wij het zouden verwachten. Ze spleen het hier helemaal anders. Het gaat er af en toe wel ruw aan toe, maar dat is net het gedeelde dat het me het meest aanspreekt.
Eerst spelen de vrouwen voor de halve finale, daarna de mannen.
Als ik het goed voorheb, spelen ze 2 keer 45minuten, 6 tegen 6 spelers. Onze stad speeld tegen een andere stad, waar me de naam van ontgaat.
De punten gaan gelijk op en om de spanning nog te verhogen… slaan ze muziek op trommels waardoor de adrenaline nog een verhoogd wordt. Iedereen zit op het puntje van hun ‘stoel’, manier van zeggen, want we zitten op de tribune.
Samen met mijn familie kijken we gespannen naar de mach. Mijn zus, Diana, is ondertussen al terug verdwenen in de menigte, zoals gewoonlijk met haar vriendjes.
De vrouwen van Caaguazu winnen de mach, net als de mannen.
Ik voel me even gelukkig net als degene die gewonnen hebben. Ik ken het gevoel om te winnen, na een jaar spelen in competitie. Ik mis hier mijn sport en vooral mijn krachtbal. Ik dacht van… mijn krachtbal is verleden tijd, maar hier besef ik dat ik het toch wel mis en nodig heb in mij leven.

Geen opmerkingen: