vrijdag 7 december 2007
Quince-años, een gebeurtenis om nooit meer de vergeten, he ISHA!!!
Dagen lang zit ik op de achterbank om de uitnodingen uit te delen aan Diana haar vrienden en familia. Uren spendeer ik in de auto.
Ik schilder het portret van mijn zus, waarvan de reactie al niet te vet was van mijn familie. Ik moet eerlijk zijn, ik was wel fier op mijn schilderij en mijn vrienden vonden het prachtig, maar mijn familie… die waren niet al te enthousiast.
Isha komt me donderdag bezoeken, tegen 17u komt ze aan in mijn stad. Ik vraag aan me ouders om haar te halen, maar het kan niet zijn. Samen met Lizza ben ik in het centrum en pik haar op aan het rondpunt. We kopen nog vlug een ijsje en stel haar voor aan mijn familie. Het enige wat mijn vader zegt is dat haar spans veel beter is dan die van mij, daarna zegt hij dat mijn spans goed is en nog geen 2 minuten later zegt hij dan maar nog eens dat Isha haar spaans toch wel VEEL beter is dan dat van mij, in zijn gebrekkig spaans. Dan denk ik maar van, dank je wel om mij even gelijk te maken met de grond,… ik zie je ook graag! Het wordt een korte nacht, al pratend en lachend brengen we de nacht door vol herrinneringen vanuit belgie. We voelen ons identiek hier in belgie, vol frustraties, wachtend en met veel geduld.
In de middag wil ik het centrum tonen en de markt aan Isha. Mijn moeder zegt me van… wacht nog even, we gaan een klein toertje maken in de auto. We rijden voor het centrum, door de markt, verder en verder. We vragen ons af… waar brengen z eons toch naartoe. Naar een afgelegen plaats, waar ze mijn vader dagen verblijft, voor zijn geloof. Mijn moeder vraagt ons of we weten hoe we aardappelen moeten schillen, we kijken nogal raar en ik vraag droogweg… zijn het dezelfde aardappelen zoals in belgie?
Een grote zak aardappelen liggen te wachten op ons om te schillen, de ganse middag breng ik door met deze aardappelen. Zonder enig vragen van mijn modere, of we wel zillen helpen, zonder enig dankwoordje nadien. Nu kent Isha mijn familie: ze hebben een probleem met communiseren en misbruiken de mensen, zonder enige schaamte!
Die avond proberen we alles om ook maar weg te zijn uit dit huis. De avond eindigd gezellig in het huis met de familie van Lizza.
Op zaterdagochtend proberen we zo snel mogelkijk weg te raken naar de markt. Het is er zo rustig vandaag, geen getrek en geroep om dingen te kopen. We lopen rustig door de straatjes en keren zo rond 13u terug naar huis met een lekker ijsje in de hand.
Het eten in mijn huis is al niet te vreten, een andere dag met bonen!
We moeten ons rap wassen, want we hebben al veel tijd verloren vandaag! Na uren wachten is het aan onze buurt om de nagels te lakken, de vrouw klaagt en zucht. (wat al op mijn zenuwen begint te werken, want het is haar werk en ze moet haar werk ‘profecioneel’ uitvoeren). Daarna tegen 17u rap naar de kapper, want er is niet veel tijd meer. Een uur en half leggen ze krullen in het haar van mijn kleine zus (opdraaien rond de vinger en dan wat opwarmen, gelijkaan barbykrullen). Mijn moeder komt even later binnen bij de kapper… ze vind het lelijk, alle krullen terug uitwassen en rechtstrijken. Op dit moment weet ik niet wat ik zie. Zo onrespectvol heb ik nog nooit meegemaakt.
Daarna het haar van mijn moeder, daarna mijn zus Diana (want het is haar feest). Iedereen verlaat het kapsalon, Isha en ik blijven nog als enigsten over. Nu wil ik ook al geen krullenmeer in mijn halen. Tegen 23u verlaten we het kapsalon, lelijk gesminkt en met een verschrikkelijk kapsel. We hadden beter alles zelf gedaan… de nagels en het haar, het ging er beter uit gezien hebben en we zouden geen 6 uur hebben moeten wachten bij de kapper zonder enig drinken of eten.
Ondertussen trekt de fotograaf foto’s van Diana in huis. We trekken ons kleed aan en mijn zus zegt dan op zo’n toontje… ale haast je wat, want mijn feest wacht. Dit moest ze op dit moment echt niet tegen me zeggen.
Iets na 23u, kom ik de feestzaal binnen met mijn familie. De dans begint en enkele mannen geven rozen aan Diana. Het gedeelde waar ik normaal ook moet dansen met mijn familie… gebeurt niet. De familiefoto… is zonder mij. Ik ben zogezegd ook ‘familie’, maar enkel voor de buitenwereld.
Samen met Isha hebben we de ballen van ons lijf gedansd.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten