Ayola, is naart schijnt heel toeristisch, maar bij aankomst is er geen mens te bespuren. We gaan op zoek naar een watermeloen en de mensen doen ons dit kado. Verop is ere en strand, daar doe teen andere familie on seen grote lekkere vis kado, die klaargemaakt is op de BBQ. Overheerlijk! Het wordt heel warm die dag en willen in rio Parana. Met mijn ondergoed neem ik een frisse druk. Iedereen start ons aan, want we zijn niet van de slankste meer met een super witte buik. Wel een grappig zicht.
Het mannelijk volk fluit ons na, wat schaamtelijk. Maar we laten ons niet kennen.
Met open armen worden we ontvangen in een visbedrijfje. Er wordt terug vis angeboden en terug een watermeloen. Ik kan niet meer eten, ik ben zo vol van al het lekkere eten. Een kerel doet ons ceedees kado en we hebben een dag vol geluk.
De man van het bedrijf doe twat gek, maar is best wel grappig, samen met zijn 18 jarig meisje rendeert hij dit bedrijfje. Ze lijken wel gelukkig en nodigen on suit voor de volgende dag, voor het middageten.
Die avond komt Julio ons halen, dit is een vriend van mijn vader hier. Allemaal grappige en vriendelijke mensen hier. We gaan die avond naar een brug, waar de verlichting niet meer werkt. De hemel vult zich met sterren, zoveel heb ik er nog nooit gezien, het lijkt net de melkweg boven ons. Dit ga ik toch nog uitzoeken wanneer ik terug ben. Want het is indrukwekkend, hoeveel sterren er wel zijn. Een ganse witte streep met sterren in de hemel.
De volgende ochtend bezoeken we de dam van yakarete. De lektriciteit wordt verkocht in argentinie en Paraguay. Hier hebben ze zelfs een lift voor vissen, die dient om de vissen van de ene kant van de rivier over te brengen naar de andere kant. Het is broedtijd en ze gaan mee in de dam.
Het middagmaal gata door bij onze vrienden in het visbedrijf. Ze eten met 5 aan een vis, terwijl annelies en ik met 2 aan een vis eten. We verorberen alles, maar eindigen met een overvolle maag. Daarboven komt er nog taart en fruitsla.
We gaan leren vissen met Julio. Jammergenoeg is er veel wind en willen de vissen niet bijten. Men vist hier met vlees. Ze eten mijn vlees, maar willen niet bijten.
Het is mijn mooiste reis die ik hier gemaakt heb.
Zoveel moois in Paraguay en niemand wet het!
FIN de mi viaje!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten